پاسخ:
متاسفم هنوز هم خانواده هایی وجود دارند كه بدون در نظر گرفتن علاقه و نظر فرزندشان برای آینده‌‌اش تصمیم می‌گیرند. خانواده‌هایی که نه تنها خودخواهانه در انتخاب رشته‌ی تحصیلی فرزندشان اعمال نظر می کنند حتی ظالمانه او را از ادامه تحصیل محروم می کنند و آگاه نیستند که چنین تصمیمات خودخواهانه‌ای که به اسم خیرخواهی گرفته می‌شود تا چه اندازه به سلامت جسم و روان فرزندشان آسیب می‌زند و اتفاقن همان آینده ای را که می‌خواهند بهتر بسازند، خراب می‌کنند. پس مخاطب اصلی این پست، والدینی هستند که بدون شناخت کافی از روحیات، نیازها و توانمندی‌های فرزندشان او را اسیر رویاهای ناکام مانده خودشان می‌کنند.
“والدین عزیز” ازین ظلم عظیم و گاه غیرقابل جبران دست بردارید. افسردگی، اضطراب، خشم، طلاق، خیانت، اعتیاد و … تنها بخشی از آسیب های احتمالی و آتی تصمیمات خودخواهانه‌ی شماست.
دختری هجده‌‌ ساله برای پذیرش مسئولیت‌های یک زندگی مشترک آمادگی ندارد و شما با قرار دادن او در چنین موقعیتی، علاوه بر سرکوب کردن شوق و انگیزه‌ی او برای رشد و تحصیل، فرصت تجربه‌ی یک زندگی مشترک شیرین و لذت بخش را از او می‌گیرید و احتمالن فکر هم نمی کنید که حالِ بد این عروس خشمگین و ناامید قطعن گریبان جناب داماد را هم خواهد گرفت.
دخترجان! از آرزوها و اهداف بالغانه‌ای که در جهت رشد، سلامت و امنیت روانی و جسمانی توست و فردایت را بهتر از امروزت می سازد، دست برندار!
حتی می ارزد که برایشان بجنگی! پس خجالت نکش(پاسخ به والدین و خواستگارت را به تعویق نینداز، تا سکوتت را علامت خجالت و رضایت برداشت نکنند)!
احساس گناه نکن(تو مسئول نداشتن ها، ازدست دادن ها یا خوشحال کردن والدینت نیستی، تو فقط مسئول رشد و مراقبت از خودت هستی)!
پس محترمانه اما قاطع و محکم به والدینت بگو دلت میخواهد درس بخوانی و برای ازدواج آمادگی نداری.

پاسخ:

همراه عزیز متوجه هستم که در موقعیت تلخ و سختی قرار گرفته‌ای اما در نظر داشته باش وقتی در حال حاضر از فهمیدن این واقعیت احساس خوبی نداری به احتمال زیاد این حس تا همیشه باعث آزارت خواهد بود.
  و امید به اینکه این احساس بد به مرور زمان برطرف می شود اشتباه است. این واقعیت همیشه روی رابطه شما سنگینی می کند.
از طرفی شما نسبت به اینکه آیا خواهرتان هم نسبت به این مرد هنوز احساساتی دارد یا نه اطلاعاتی ندارید، و حتی اگر هم بپرسید باز نمی توانید مطمین شوید که در قلب و ذهن خواهرتان چه می گذرد؟

پس شما در تمام مدت رابطه تان مجبورید درد این ابهام که رابطه خواهرتان و پارتنر کنونی شما چقدر عمیق بوده، سکس داشته اند یا خیر و سوالات بسیار دیگر را تحمل کنید. سوال درست این است که چقدر برای تحمل این درد دائمی در رابطه تان صبر و آمادگی دارید؟

و آیا نگه داشتن این رابطه ارزش این همه رنج و ابهام آزاردهنده را دارد؟

پاسخ:

دوست گرامی درست است که رسیدگی به والدین پیر و بیمار وظیفه فرزندان است اما از طرفی ازدواج و بستن تعهد با دیگری هم وظایف و مسئولیت هایی را برای ما به همراه دارد که نمی توان آن ها را هم نادیده گرفت . اینکه همسرتان ابتدا موافق بوده و حالا بعد از دوسال مخالف است حتما دلایلی دارد مثلا اینکه در زندگی زناشویی شما کمبودها و نیازهای پاسخ داده نشده ای هست که ایشان را گله مند و ناراضی کرده بنابراین به گمانم قبل از هر چیز بهتر است با ایشان صحبت کنید و دلایل نارضایتی شان را بپرسید اینکه ایشان کاری برای والدینتان انجام نمی دهد برای رضایتمندی کافی نیست . او از شما به عنوان همسرش هم انتظاراتی دارد که احتمالا بدلیل سرگرمی و درگیری شما با امور والدینتان بی پاسخ مانده. بنابراین باید بتوانبد اول ریشه و دلایل ناراحتی و بعد نیازها و خواسته های ایشان را پیدا کنید تا با رفع و پاسخ دادن به آن ها رضایت ایشان را نیز تامین کنید . نکته دیگر اینکه قطعا با کشیدن بار دوخانواده شما هم تحت فشار هستید حتی اگر بروی خودتان نیاورید پس باید برای خودتان هم فکری بکنید چون همین سنگینی بار مسئولیت ، شما را هم خسته و بی حوصله می کند که قطعا روی رفتارتان با دیگران مخصوصا همسرتان تاثیر منفی می گزارد. نوشته اید تک پسر هستید ولی  آیا والدینتان فرزند دختر دیگری هم دارند یا نه ؟ که اگر بله وظایف نگهداری از والدینتان باید بین شما و انها تقسیم شود پسر و دختر فرقی ندارند هردو باید در این امر شریک شوند تا بار مسئولیت تقسیم و کمتر شود. حتی اگر هم فرزند دیگری نیست بهتر است برای رسیدگی به بعضی امور از یک پرستار کمک بگیرید تا کمک حال شما باشد و شما هم برای خودتان و همسرتان وقت آزاد بیشتری داشته باشید. قطعا پدر و مادرتان هم برای شما، ارامش و خوشبختی می خواهند و راضی نیستند که شما به مشکل بربخورید . انشاله موفق باشید.

پاسخ:

همراه عزیزم چقدر خوب است و آفرین به شما که در عین گله مندی از برادرتان ، به دوستی و صمیمیت بیشتر با او علاقه مند هستید . و البته گله مندی شما هم کاملا بجاست و حق دارید از دخالت های  برادرتان ناراحت باشید. نکته ی بسیار مهمی که اغلب خانواده ها از آن غافل می مانند یا به اشتباه حتی آن را در خانواده جا می اندازند اینست که خواهر یا برادر را مسئول مراقبت یا نگهداری از خواهر و برادر دیگرشان می کنند که کار بسیار اشتباهی است. وظیفه مراقبت و حفظ امنیت یا تربیت فرزندان ما ، فقط و فقط به عهده ی ما والدین است و نباید این وظیفه را به فرزند دیگرمان محول کنیم . با اینکار به هردو فرزندمان لطمه می زنیم . به یکی مسئولیت و باری اضافه را تحمیل می کنیم و به دیگری احساس حقارت و کم توانی می دهیم و بدتر از همه ی این ها خراب شدن رابطه ی بین دو فرزند است که دیگر براحتی قابل ترمیم و بهبو د نیست. پس بنابراین برادر شما بزرگتر از شما هم اگر بود حق دخالت در امور مربوط به شما را نداشت. با پدر و مادرتان صحبت کنید و حتی از آنها بخواهید  همین هایی را که الان برایتان نوشتم، بخوانند یا بروند و با یک مشاور دراین باره صحبت کنند تا با قاطعیت از برادرتان بخواهند تا امور مربوط به شما را به آن ها واگزار کند و او بداند که شما فقط باید به والدینتان پاسخگو باشید. شما هم دقت کنید تا در امور برادرتان دخالت نکنید. البته اگر خواهرها و برادرها برای هم حرف بزنند و درددل کنند ایرادی ندارد فقط با این شرط که خودخواسته باشد نه با تحمیل و زور. در مورد خودتان و اشتباه سه سال پیش هم لازم است با پدر و مادرتان صحبت کنید به ان ها بگویید چقدر پشیمان هستید و در ان زمان از روی نا اگاهی اینکار را کرده اید و حالا می دانید خط قرمز ها و چارچوب های خانواده تان کدام است و برای ان ها احترام قائلید و کاری نمی کنید که والدینتان را شرمنده یا ناراحت کنید . وقتی رفتارتان هم مطابق با همین حرف هایتان باشد قطعا اعتماد و احترام دوباره آن هارا بتدریج بدست خواهید آورد. با برادرتان هم با همین صمیمیت حرف بزنید و به او بگویید چقدر دوستش دارید و دلتان می خواهد با او دوست و صمیمی باشید. حرف زدن صادقانه و از ته دل همیشه تاثیر خوبی خواهد داشت.

پاسخ:

دوست عزیز شما و نامزدتان باید از همین حالا ایجاد و داشتن حریم خصوصی و حفظ رازداری در امور مربوط به خودتان را تمرین کنید. هر دختر و پسری تا زمانی که در خانواده خودش زندگی می کند آزاد است اما زمانی که پیمان زناشویی و تشکیل یک خانواده را می بندید باید مرزی را به دور این خانواده ی جدید و تازه شکل گرفته، بسازید . به این ترتیب که دیگر امور مربوط به شما و تصمیمات شما و رازها و حتی قهر و آشتی های شما باید در داخل همین مرز و حریم بماند و خارج نشود چرا که هر حرفی که از داخل این مرز به خارج منتقل شود اجازه ی دخالت یا نظر دهی و بعد پیامدهای  مرتبط با ان را وارد زندگی مشترک زوجین می کند. بنابراین اگر از همین حالا توانستید این حریم را کم کم و بتدریج ایجاد کنید در آینده هم آن را حفظ می کنید و دیگر مشکلی با دخالت های دیگران از جمله خواهر همسرتان نخواهید داشت. این موارد را به همسرتان هم بگویید و از او بخواهید درباره مسائل خصوصی و تصمیمات دونفره تان رازدار باشد از طرفی خودتان هم باید همین را رعایت کنید یعنی مسائل و مشکلات بین خودتان را با مادرتان مطرح نکنید تا ایشان هم حساس شده یا از سر دلسوزی بخواهد ناراحت شده یا تصمیمات احساسی بگیرد . همسرتان مرد بالغی است و با 34 سال سن لازم است کمی مستقل تر برخورد کند. توجه داشته باشید اگر حالا نتوانید مرزها را درست تعریف کنید بعد از ازدواج هم اوضاع به همین ترتیب ادامه خواهد داشت. اگر هم در تصمیم گیری برای موردی به توافق با هم نرسیدید یا به مشکل برخوردید عادت کنید که از همین حالا برای  مشورت پیش یک مشاور  بروید و از او راهنمایی بخواهید. مشاور فردی بی غرض و بی طرف است که مسائل شما را بدون دخالت دادن احساسات و از روی مهارت و تجربه شغلی و با استدلال و منطق می بیند و حل و فصل می کند. 

،پاسخ:

دوست عزیز به شما حق می دهم که نگران وضعیت و شرایط موجود در زندگیتان باشید. مدت زمان دوری شما از خانواده بسیار طولانی است و بنابراین بسیاری از نیازهای شما و همسرتان و همینطور فرزندانتان در این فاصله بی پاسخ می ماند. شاید برخی از خانواده ها بدلیل نیاز مالی شدید یا نداشتن تخصص در کاری دیگر مثل شما ناچار به تحمل این جدایی ها باشند اما حتی در آن حالت نیز زن و شوهر لازم است به این نکته دقت کنند که در ازای این درامدو پول چه چیزهایی را در رابطه شان یا در تعامل با فرزندانشان از دست می دهند. زیرا تامین امنیت مالی فرزندان و همسر بخشی از وظایف شماست ولی آنها در بسیاری از ابعاد دیگر نیز به حضور و وجود شما نیاز دارند. ننوشته اید فرزندانتان چند سال دارند چون در هرسنی هم این نیاز به حضور شما تغییر می کند و گاه اهمیت بسیار زیادی دارد مثلا در سن بلوغ و نوجوانی حضور شما در کنار همسر و نوجوانتان اهمیت زیادی دارد. پس بهتر است زمانی بگذارید و با همسرتان در این مورد صحبت کنید . اگر می توانید فاصله های نبودنتان را در خانه کم کنید و اگر نه، حتی فکر کردن به کار دیگر هم ایده ی خوبی است. اینکه همسرتان به شما می گوید در کارتان بمانید شاید بدلیل عادت کردن است که البته عادت خوبی نیست، مفهوم خانواده و حضور تک تک اعضاء در آن باید پررنگ تر از این ها باشد. در مورد اداره امور مالی تان هم به گمانم بهتر است خودتان هم پس اندازی داشته باشید . حقوق شما متعلق به شما و خانواده است پس میزان مخارج خانواده را براورد کنید و همان مقدار  را به همسرتان بدهید نه همه ی حقوقتان و مابقی را در حساب خودتان پس انداز کنید. حالا اگر تصمیم داشتید با این پس انداز خریدی برای آتیه خود و خانواده تان انجام دهید با مشورت و همراهی همسرتان اینکار را بکنید. تا اگر زمانی خودتان به پول نیاز داشتید امکان استفاده از آن را پیدا کنید. به نظر می رسد که شما کلا خودتان را از مسئولیت ها و امور خانواده حذف کرده اید که این هم درست نیست، مثلا در خرید خانه هیچ نقش یا سهمی ندارید بهتر بود مشارکت شما در ان وجود داشت چه در انتخاب، چه در مسائل مربوط به خرید و معامله.

خلاصه اینکه بچه ها یا همسرتان نباید شما را فقط به عنوان یک منبع تزریق پول بشناسند و ببینند، بلکه شما باید از همه نظر بتوانید جایگاه خود را به عنوان همسر و پدر حفظ و تقویت کنید. درغیر اینصورت نمی توانید انتظار داشته باشید که فردا بچه ها در تصمیم گیری هایشان با شما مشورت کنند یا اصلا به نظر شما اهمیتی بدهند که در ان صورت بیشتر از همه خودتان احساس پشیمانی و سرخوردگی پیدا می کنید. امیدوارم با دقت به تمام آنچه گفته شد بیندیشید و بعد مناسبترین تصمیم را بگیرید موفق باشید.

پاسخ:

دوست عزیز قبول دارم که در شرایط سختی به سر می برید و به تنهایی زندگی کردن و قبول مسئولیت های دخترتان این شرایط را سخت تر هم می کند. اما زندگی جریان دارد و شما هنوز بسیار جوان هستید و منطقی اینست که برای ادامه زندگی تان برنامه ریزی و هدف گذاری داشته باشید. بنابراین کار کردن و حتی ازدواج مجدد حق شماست و کسی حق ندارد این حق را از شما سلب کند. حضانت دخترتان هم به عهده ی شماست و خانواده ی همسر متوفی شما حق ندارند در امور زندگی شما دخالت کنند مخصوصا که کار خلافی هم نمی کنید. چه بسا ماندن در این حالت رخوت و بی هدفی موجب افسردگی و اختلال در سلامت و شادابی روحیه شما شود و بدیهی است این حالات روی دخترتان هم که درحال حاضر شما تنها الگو و تکیه گاهش هستید تاثیر بگذارد. هرچه فعال تر و پویا تر باشید روحیه شاداب تر و زندگی پربارتری هم خواهید داشت. بنابراین بدون ترس و با قاطعیت برای رسیدن به خواسته ی مشروعتان تلاش کنید. برای یکسال آینده و بعد پنج سال و … آینده تان هدف گزاری کنید. ورزش ، کلاس های هنری و آموزشی ، فراگرفتن زبان یا خیاطی و…. خلاصه هر کاری که به رشد شخصی و پربار شدن زندگی خودتان و دخترتان کمک می کند بپردازید و زندگی تان را با هدف ، امید و شادابی پیش ببرید. موفق باشید.